10 συγγραφείς που πριν γίνουν διάσημοι ανήκαν σε έναν τελείως διαφορετικό χώρο
Η συγγραφή δεν είναι μια δουλειά την οποία επιλέγεις. Συνήθως σε επιλέγει εκείνη εκεί που δεν το περιμένεις. Μπορεί συχνά να θεωρούμε πως οι διασημότεροι συγγραφείς δούλευαν πάντα ασταμάτητα για να γεμίζουν τις βιβλιοθήκες μας, αλλά η πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτήν την εικόνα.
Είναι γνωστό πως οι περισσότεροι από τους λογοτέχνες που θεωρούμε σήμερα κλασικούς εργάζονταν ως δημοσιογράφοι στις εφημερίδες της εποχής στις οποίες και δημοσιεύαν συνήθως τα μυθιστορήματά τους σε συνέχειες. Δεν είναι, όμως, λίγοι κι εκείνοι που προτού γίνουν συγγραφείς εργάζονταν σε έναν τελείως διαφορετικό χώρο. Εδώ, στα Λογοπαίγνια συλλέξαμε τις δέκα πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις γνωστών συγγραφέων και σας τις παρουσιάζουμε, υπενθυμίζοντάς σας πως ποτέ δεν είναι αργά για να καταπιαστείτε με το όνειρό σας – ποτέ δεν ξέρετε, ίσως να κρύβετε μέσα σας τον νέο Κάρολο Ντίκενς.
Περίπτωση 1η: Κάρολος Ντίκενς
Πολύ πριν από τη θητεία του ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος και νομικός υπάλληλος σε δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου, ο 12χρονος Charles Dickens εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο της περιοχής του κολλώντας ετικέτες σε δοχεία με βερνίκι για μπότες.
Ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε μετά από χρόνια στον φίλο και βιογράφο του Τζον Φόρστερ πως θυμόταν «δύο ή τρία άλλα αγόρια που είχαν παρόμοια καθήκοντα», ένα από τα οποία τον είχε ξεναγήσει την πρώτη του μέρα στη δουλειά, σημειώνοντας πως «το όνομά του ήταν Μπομπ Φέιγκιν και πήρα το θάρρος να το χρησιμοποιήσω στο έργο μου, πολύ αργότερα».
Περίπτωση 2η: Αγκάθα Κρίστι
Το 1917, έπειτα από δύο χρόνια απλήρωτης εργασίας για έναν εθελοντικό οργανισμό, η Agatha Christie πήρε δίπλωμα βοηθού φαρμακοποιού, λαμβάνοντας έτσι ετήσιο μισθό 16 λιρών (που ισοδυναμεί με περίπου 800 σημερινές λίρες), μισθό που λάμβανε μέχρι και το τέλος του πολέμου.
Αναμφίβολα, οι γνώσεις της για τα φαρμακευτικά σκευάσματα την βοήθησαν να γράψει στη συνέχεια με τόσο γλαφυρό τρόπο για φόνους με δηλητήριο! Το πρώτο της μυθιστόρημα, “Η μυστηριώδης υπόθεση του Ηρακλή Πουαρό στο Στάιλς”, εκδόθηκε στην Αμερική το 1920 και στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1921.
Περίπτωση 3η: Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ
Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ είχε ήδη δημοσιεύσει αρκετά μυθιστορήματα στη ρωσική γλώσσα όταν έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1940. Μόλις έφτασε εκεί, μπήκε στο Wellesley College της Μασαχουσέτης και αργότερα στο Χάρβαρντ, όπου έγινε επιμελητής της συλλογής πεταλούδων στο Μουσείο Συγκριτικής Ζωολογίας. Ο Ναμπόκοφ ήταν ένας εντομολόγος με σημαντικό έργο το οποίο και δεν αναγνωρίστηκε. Έγραψε αρκετά εκτενείς και έγκυρες μελέτες για τις πεταλούδες και τους σκώρους, ενώ η θεωρία του για την εξέλιξη των πεταλούδων αποδείχθηκε έγκυρη μόλις στις αρχές του 2011 με τη χρήση ανάλυσης DNA.
Όταν απείλησε να κάψει ένα ημιτελές προσχέδιο κάποιου μυθιστορήματός του, η σύζυγός του Véra τον σταμάτησε και τον ανάγκασε να το τελειώσει: Έτσι η “Λολίτα” εκδόθηκε το 1955.
Περίπτωση 4η: Στίβεν Κινγκ
Πολύ πριν τα διάσημα αστυνομικά μυθιστορήματα και τις κινηματογραφικές τους μεταφορές, ο Stephen King ήταν ένας εντελώς άγνωστος συγγραφέας. Εργαζόταν, μάλιστα, ως νυχτοφύλακας σε δημόσιο σχολείο και έγραφε το «Carrie» στα διαλείμματα της βάρδιας του.
Αφού το τελείωσε, το ξαναδιάβασε και μετά το πέταξε στα σκουπίδια γιατί δεν το θεωρούσε αρκετά καλό. Η σύζυγός του, Tabitha, το βρήκε και είπε ότι θα τον βοηθούσε να διορθώσει τα σημεία που δεν του άρεσαν. Έτσι το ξαναέγραψε με τη συμβολή της και το έστειλε ως μη ζητηθέν χειρόγραφο, τα οποία σπάνια διαβάζονταν από τους εκδοτικούς οίκους.
Η τύχη, όμως, ήταν με το μέρος του. Έτσι ένας εκδότης της εταιρείας στην οποία το έστειλε, ενώ καθόταν στο γραφείο του και έτρωγε το μεσημεριανό του πήρε το χειρόγραφο που καθόταν στην κορυφή ενός σωρού δίπλα του και άρχισε να το διαβάζει. Το χειρόγραφό αυτό έτυχε να είναι το «Carrie». Του άρεσε τόσο πολύ που αποφάσισε να το εκδώσει.
Ο Stephen King δεν ήξερε καν ότι η ιστορία του είχε αγοραστεί, επειδή είχε κόψει το τηλέφωνό του για να εξοικονομήσει χρήματα και ο εκδότης δεν μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί του για αρκετές ημέρες.
Περίπτωση 5η: Τζ. Ντ. Σάλιντζερ
Σύμφωνα με τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, “Ο φύλακας στη σίκαλη” περιλαμβάνεται στον κατάλογο των βιβλίων που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη ταυτότητα της Αμερικής. Ωστόσο, πριν το όνομα του J.D. Salinger χαραχτεί στην ιστορία, ο ίδιος πέρασε από πολλές και διαφορετικές δουλειές προτού αναγκαστεί να συμμετάσχει στον πόλεμο.
Καθώς ο Σάλιντζερ δεν είχε καταφέρει να εισαχθεί στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, ο πατέρας του τον πήγε στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στην Πολωνία και την Αυστρία, με την ελπίδα ότι θα αναλάμβανε στη συνέχεια την επιχείρησή του (ο πατέρας του είχε μια επιχείρηση με ζαμπόν και τυρί). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Σάλιντζερ εργάστηκε σε ένα πολωνικό σφαγείο, προτού επιστρέψει οριστικά στην Αμερική. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1941, εργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα ως υπεύθυνος εκδηλώσεων σε ένα κρουαζιερόπλοιο της Καραϊβικής.
Στη συνέχεια ο Σάλιντζερ επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου τοποθετήθηκε στο Σώμα Αντικατασκοπείας του Πεζικού. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια όλων αυτών, δεν σταμάτησε ποτέ να γράφει. Όταν εκδόθηκε “Ο φύλακας στη σίκαλη” γνώρισε σημαντική κριτική αποδοχή με τον συγγραφέα να αποσύρεται από τον κόσμο, καθώς προσπαθούσε να περιορίσει την ιδιωτική του ζωή μετά τα 10 χρόνια που πέρασε γράφοντας το αριστούργημα αυτό της σύγχρονης πεζογραφίας.
Περίπτωση 6η: Φραντς Κάφκα
Ο Φραντς Κάφκα, ένας από τους πιο διάσημους συγγραφείς της ιστορίας, ζήτησε από τον φίλο του να κάψει όλα του τα γραπτά. Προφανώς αυτό δεν συνέβη. Ο Κάφκα αντιμετώπισε μια κατάσταση με την οποία πολλοί συγγραφείς έρχονται αντιμέτωποι μέχρι και σήμερα: Πίστευε ότι θα μπορούσε να κάνει μια οποιαδήποτε δουλειά τα πρωινά ώστε να μπορεί να κυνηγάει παράλληλα το πάθος του για τη συγγραφή. Έτσι, έγινε πρώτα υπάλληλος σε ένα δικηγορικό γραφείο, προτού εργαστεί τελικά σε μια ασφαλιστική εταιρεία. Μόνο που ο φόρτος εργασίας του αυξανόταν συνεχώς, μέχρι που κατέληξε να δουλεύει εξήντα ώρες την εβδομάδα.
Περίπτωση 7η: Χάρπερ Λι
Έχοντας εγκαταλείψει τις σπουδές της στη Νομική στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα, η 23χρονη Χάρπερ Λι μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1949 με την ελπίδα να ακολουθήσει καριέρα συγγραφέα. Για να τα βγάλει πέρα, εργάστηκε ως υπάλληλος έκδοσης εισιτηρίων για την Eastern Airlines και την τότε British Airways, ενώ στον ελεύθερο της χρόνο έγραφε διάφορα άρθρα και διηγήματα.
Το 1956, ο στιχουργός και συνθέτης του Μπρόντγουεϊ Μάικλ Μπράουν, τον οποίο είχε γνωρίσει μέσω του παιδικού της φίλου Τρούμαν Καπότε, της χάρισε για τα Χριστούγεννα ένα ποσό που ισοδυναμούσε με τους μισθούς που η ίδια έπαιρνε μέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο. Η κάρτα έγραφε: «Έχεις ένα χρόνο άδεια για να γράψεις ό,τι θέλεις». Ένα χρόνο αργότερα, παρέδωσε στον ατζέντη της το πρώτο προσχέδιο του “To Kill A Mockingbird” (Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια).
Περίπτωση 8η: Έρνεστ Χέμινγουεϊ
Πριν από το αριστούργημά του «Ο γέρος και η θάλασσα», ο Χέμινγουεϊ είχε μια σειρά από έργα που έπεσαν και χάθηκαν σε μια άλλη θάλασσα.
Η πρώτη του εμπειρία με την επαγγελματική συγγραφή ήταν από τη νεαρή ηλικία των 17. Μη θέλοντας να πάει στο κολέγιο, εργάστηκε ως δημοσιογράφος για το Kansas City Star, κάνοντας ρεπορτάζ για εγκλήματα, καθώς και άρθρα για το τοπικό Γενικό Νοσοκομείο.
Στη συνέχεια, ως οδηγός ασθενοφόρου στη Fossalta di Piave, το πόστο του στην Ιταλία, παραλάμβανε νεκρούς ή βαριά τραυματισμένους στρατιώτες από τις γραμμές του μετώπου. Μια νύχτα του 1918, πηγαίνοντας να βρει τους Ιταλούς στρατιώτες που είχαν φωλιάσει στα χαρακώματα, μια οβίδα αυστριακού όλμου τον χτύπησε και τον άφησε μερικώς θαμμένο στη γη. Σε αντίθεση με τους Ιταλούς, ο Χέμινγουεϊ ήταν τυχερός που επέζησε. Στο νοσοκομείο γνώρισε την Agnes von Kurowsky, η οποία και υπήρξε καθοριστική ως προς την επιρροή που άσκησε στο στυλ και το ύφος γραφής του.
Περίπτωση 9η: Σκοτ Φιτζέραλντ
Οι συγγραφείς είναι γνωστό πως είναι ρομαντικοί. Γι’ αυτό και όταν ο F. Scott Fitzgerald γνώρισε τη Zelda Sayre, θέλησε να την εντυπωσιάσει ξεκινώντας τη δική του διαφημιστική εταιρεία. Αντ’ αυτού, εργάστηκε σε μια άλλη διαφημιστική εταιρεία, όπου έγραφε συνθήματα για τρόλεϊ.
Ωστόσο, όταν εκείνη διέλυσε τον αρραβώνα τους επειδή δεν μπορούσε να τη συντηρήσει με το μικρό εισόδημα που κέρδιζε, ο Φιτζέραλντ επέστρεψε στο οικογενειακό του σπίτι και άρχισε να ξαναγράφει το μυθιστόρημά του. Όσο περίμενε την απάντηση του εκδότη, τα οικονομικά του έπρεπε να διατηρηθούν σταθερά. Έτσι, έπιασε δουλειά στα καταστήματα Northern Pacific, όπου επισκεύαζε οροφές των αυτοκινήτων.
Περίπτωση 10η: Τζέιμς Τζόις
Πριν γράψει τον “Οδυσσέα”, ο Τζέιμς Τζόις πέρασε τη δική του οδύσσεια. Ο ίδιος υπήρξε λέκτορας, δημοσιογράφος, υπάλληλος, μεταφραστής, αποτυχημένος επιχειρηματίας (προσπάθησε να ανοίξει κινηματογράφο) και, κυρίως, δάσκαλος και καθηγητής.
Αρνούμενος να μείνει στην Ιρλανδία, το 1904 ο Τζόις μετανάστευσε στην Τεργέστη βρίσκοντας τελικά μια θέση στη σχολή Berlitz. Το σχολείο δεν του άρεσε, αλλά του παρείχε ένα βασικό εισόδημα, επιτρέποντάς του παράλληλα να προσελκύσει πολλούς μαθητές για φροντιστήρια. Έτσι συνάντησε και τη Λετίτσα, κόρη του Έτορε Σμιτς, του Ιταλού συγγραφέα γνωστού σήμερα ως Ίταλο Σβάβο. Οι συνομιλίες των δύο αντρών αποτέλεσαν τη βάση για τον Λέοπολντ Μπλουμ, τον κεντρικό ήρωα του “Οδυσσέα”.
